Bozkurt NET

[aslanderen40]

evet ülküdaşlar dün hepimiz bu haberi gazetelerden öğrendik ve çok üzüldük böyle değerli bir fikir adamının ebediyete ayrılmasına allah mekanını cennet etsin. hayır dualarımızı eksik etmeyelim ve kitaplarını okuyalım okutturalım.
http://www.yenicaggazetesi.com.tr/newsdetail.asp?NewsID=2295

ARSLAN BULUT BEYİN İLGİLİ YAZISI
http://www.yenicaggazetesi.com.tr/yazidetay.asp?AuthorID=77&ArticleID=1406

[mustafayaman]

1932 Zile doğumlu. İlk ve ortaokulu Zile'de okuduktan (1947) sonra İstanbul'da Haydarpaşa Lisesi'ni (1950) ve İstanbul Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Türk Dili ve Edebiyatı Bölümü'nü bitirdi (1956). İstanbul Belediyesi şubelerinde memurluk, Türkiye Kızılay Derneği'nde Neşriyat Müdürlüğü (1962), İstanbul sosyal Sigortalar Kurumu Hukuk İşleri Müdürlüğü'nde şeflik, Milli Eğitim Basımevi (1968) ve Derleme Müdürlüğü (1974) yaptı. İlk hikayeleri Sivas'ta çıkan Hakikat gazetesinde yayımlanmıştı (1948). Daha sonra hikayeleri İstanbul, Yol, Türk Yurdu, Türk Dili (1955-59). Türk Edebiyatı dergilerinde yer aldı. Çağlayanlı Vadi adlı romanı Vatan gazetesinde tefrika edilmişti (1964). Nehir roman denilebilecek bir grup romanında Malazgirt zaferinden (1071) başlanarak Osmanlı'nın fetret devri ve İstanbul'un fethine kadar Türk tarihi konu alınırken, diğer romanlarında günümüz Türkiye'sinde yaşanan toplumsal değişim ve sonuçları işlenmiştir. Trampacılar adlı oyunu İstanbul Şehir Tiyatrosu'nda (Mart, 1968) sahnelenen Sepetçioğlu'nun, oyun yazarlığında en önemli başarısını gösterdiği Büyük Otmarlar, önce İstanbul Üniversitesi Talebe Birliği Gençlik Tiyatrosu'nca sahneye konuldu(1967), Ardından Avrupa Üniversitelerarası Tiyatro Festivali'nde en iyi oyun seçildi (1968). Gece Vaktinde Gün Dönümü ve Karanlıkta Mum Işığı adlı kitaplarıyla "Türkiye Milli Kültür Vakfı Kültür Armağanı"nı 1980 kazandı. 1994'te İLESAM üstün hizmet beratı verildi. 1998'de Atatürk Dil-Tarih kurumu şeref üyeliği' ne seçildi.Hikaye: Abdürrezzak Efendi (1956), Menekşeler Ölmemeli 81972), Bir Büyülü Dünya ki (1972). Roman: Kilit (1971), Anahtar (1973), Kapı (1973), Konak (1974), Çatı (1974), Üçler-Yediler-Kırklar (1975), Bu Atlı Geçide Gider (1977), Karanlıkta Mum Işığı (1978), Darağacı (1979), Sabır (1980), Ebem Kuşağı(1989), Cevahir ile Sadık Çavuş'un Buğday Kamyonu (1980), Gecevaktinde Gündönümü-İstanbul'un fethi (1980); Geçitteki Ülke (1980). ...Ve Çanakkale 1 / Geldiler (1989), ... Ve Çanakkale 2 / Gördüler (1989), ...Ve Çanakkale 3 / Döndüler (1989). "Bu eserler Türkiye Yazarlar Birliği'nin "Yılın Romanı" ödülünü aldı (1980)." Kutsal Mahpus (1990) Sabır Ağacı (1992) - 8 ciltlik bir roman. (Kıbrıs'ın 4000 yıllık tarihini anlatan bir roman) Benim Adım Yunus Emre(1994) Destan: Yaratılış ve Türeyiş (1965), Dedem Korkut'un Kitabı (1990), Sonsuza Uyanan Taşlar (1973)Oyun: Büyük Otmanlar (oyn. 1967, bes. 19789) Trampacılar (oyn. 1968) Çardaklı Bakıcı (1969). "Bu eser MEB ödülünü aldı." Köprü (1969). "Ankara'da Türk Ev Kadınları Derneği ödülünü aldı." Son bloklar (1969) Her Bizans'a Bir Fatih (1972) Mehveş Hanim (1984), Meragati Abdülkadir (1986). Yunus Emre (1995) İnceleme: Türk Destanları (1986)

Allah'tan rahmet diliyoruz

[Sebas]

Allah rahmet eylesin

[polat_38]

ALLAH rahmet eylesin mekanini cennet eylesin

saygilarimla


NE MUTLU TÜRKÜM DIYENE

[Delikanli66]

Allah rahmet eylesin mekani cennet olsun.

[bortecine43]

O MODERN DEDE KORKUTTU ONUN TARİH ROMANCILIĞIYLA BİR KUŞAK AYDINLANDI ALLAH ONDAN RAZI OLSUN MEKANI CENNET OLSUN.

[kerkuk_turk]

Allah Rahmet eylesin, mekani cennet olsun insallah...amin.

Buyuk Turk milletinin basi sagolsun...

[kursad88]

Allah rahmet eylesin mekanı cennet olsun.
''İnna lillahi ve inna ileyhü raciün''

[bozkurt_1312]

Mekanı cennet olsun..

[kaara]

Bu züntülü haberi bu siteden öğrendim.Değerli bir tarihçimiz, çok kıymetli ülküdaşımızı, yazdığı kitaplar yaşatacaktır.Allahtan rahmet diliyoru.Allah ondan ve onun gibi İslamı ve Türklüğü sevdirenlerden,yaşatanlardan razı olsun...

[1453_fatih]

Allah rahmet eylesin...Türk milliyrtçilerinin başı sağolsun...

[murat_evlice]

SARI HOCA

“Ben Tanrı gibi gökte olmuş Türk Bilge Kağan.” dedi ve durdu. Kocaman çadırın içi gittikçe soğuyordu. Ekim ayı, olanca ayazını, uzak güneşinde daha çok soğutarak sanki başka bir yer bulamamış gibi çadıra dolduruyordu. Bir an, karşısında, iki dizi üstünde oturan çocuğu serbest bırakmak istedi. Şimdi şu ayazda, iki düz üstünde oturup ders dinlemek…

“Ne düşündün Sarı Hocam? Niye sustun?”

Her zaman böyle olurdu; çocuk, düşündürtmez, söyletirdi.

“Seni düşündüm Çağrı Beyimin oğlu.”

“Beni düşündüysen salıver gitsin; dışarıda akranlarım bekler.”

“Dışarıda akranların bekler de, ya biz ne bekleriz burada?”

Çağrı Bey'in oğlu güldü. Çadırın soğuğu bu çocuk gülüşüyle ısınır gibi oldu. Konuşmasaydı, Sarı Hoca, gülüşün hatırı için gene de onu dışarı salacaktı. Ama Çağrı'nın oğlu:

“Sen benim akranım değilsin” deyiverdi; “otur da akranlarınla konuş!”

Çadır mı döndü Sarı Hoca'nın beyninin orta yerinde, yoksa ayaz, beynini Ceyhun nehri gibi dondurdu mu, ne oldu pek anlayamadı. Birden fırladı. “Höt!” diye bağırdı; “Höt oradan. Höt…” çadırı arşınlıyordu; çadırın içinde dört dönüyordu. “Çağrı Beyimin oğlu demem alırım ayağımın altına. Alamam mı?”

“Alırsın Sarı Hocam!”

“Alırsın da peki ne demeğe denmiştir o laf? Ha, söyle bakalım ne demeğe denmiştir o laf… Sen Isıkgöllü deli karının oğlumu sanırsın kendini? Ne dedim ben sana ha? Kimin nesi olduğunu bilmez misin?”

“Ben Tanrı gibi gökte olmuş Türk Bilge Kağan, dedin.”

“Peki, ne demeğe gelir o?”

“Ne bileyim Sarı Hocam orasını anlatmadın daha?”

Sarı Hoca, az önce, nasıl birden ayağı fırlayıp kalktıysa, çadırı nasıl arşınlayıp dört döndü ise yine öyle birden dönüverdi. Çadırın orta direği gibi, olduğu yerde çakılıp kaldı. Bu çocuk? Yok, bu haylaz, çocuk mocuk değildi; yaşınca değildi… Şurada, çadırın içinde, iki diz üstünde oturmuyordu; çocukça gülüyordu da çocukça konuşmuyordu. Sarı Hoca farkında olmadan çocuğun doğduğu günü hatırladı: Ali Tekinliler'e yenildiklerini yıldı. Harezm'in öte yanından durmadan Türkmen geliyor, Harezm'in bu yanında Ali Tekinliler olsun, Karahanlılar olsun, Gazneliler olsun Türkmenleri töretmek istemiyorlardı. Bu çocuk doğunca iş değişmişti. Ali Tekin'i yenmişlerdi; Karahanlılar susar olmuştu, Gazne çekiniyordu. Müneccimler bu çocuk için…? “Pöh” dedi yüksek sesle Sarı Hoca; müneccimlerden nefret ederdi, Allah insana iki göz vermişti; akıl vermişti. Müneccimler ise gözlerini kapayıp konuşurlardı.

“Bak bakalım Çağrı Bey'in oğlu; bana bak bakalım… iyice bak..”

Gidip Çağrı Bey'in oğlunun tam karşısına oturmuştu. Artık soğuğu duymuyordu; artık çadırın içinde değildi. Artık Sarı Hoca da değildi; Harezm'in ötesinden gelmiş, iki iri ve yumuşak gözdü, yeryüzü ile gökyüzünü dolduran koca bir akıldı.

“Çağrı Bey'in oğlu, gözlerini gözlerime dik de bak… Neden dediğimi yapmadın..”

“Bana hep Çağrı Bey'in oğlu dersen, dediğini yapamam Sarı Hocam.”

“Ne demeliymişim ya?”

“Alpaslan! Senden başka herkes Alpaslan diyor.”

…

Ne güzelde anlatıyordu Sepetçioğlu Hoca. Hayır, hayır… O, Sepetçioğlu Hoca değildi. O, bizlerin Sarı Hocasıydı.

İlkokulu bitirdiğim gün… Akşamüstü… Karnem elimde babamın eve gelişini bekliyorum. Öyle ya, karne hediyesi verecekti babam. Hem de o güne kadar ki hediyelerin en güzeli… Bu sefer hem karne hem de diploma vardı elimde…



Ve o güne kadar ki en güzel hediyeyi verdi babam. Bir kitap. Daha öncede defalarca kitap almıştı. Ama bu sefer yeni bir kitap değildi gelen… Ev ahalisince el sürmenin dahi korkutucu olduğu kendi kütüphanesinden bir kitaptı bu sefer ki. Kıymeti diğerleriyle ölçülemezdi bile…



“Al bakalım. Sarı Hoca sana ne söyleyecek?” dedi babam…



Sarı Hoca bizlere çok şey söyledi. Her ne kadar romanda ki Sarı Hoca, Sultan Alparslan'ın hocası olsa da, bizlere Sarı Hocayı öğreten Sepetçioğlu Hoca, artık hepimizin sarı Hocasıydı…



Hepimize o kurdun sesinin, bizlerin sesi olduğunu söyledi…



…



… Düşünemiyordu. Düşünürse Sarı Hoca, delirebileceğini anladı. “ Konuşan bir kurt'u anlatmıştım sana” diyebildi neden sonra. Sesi boğuktu; yorgundu, yüzyıllarca uzaktı. Sesi, belli belirsiz bir korkunun titreyişini duyuyordu. “Oğuz Han'ın çadırına giren, Oğuz Han ile konuşan bir kurdu anlatmıştım. O kurt gerçekten konuştu mu bilmiyorum; atalarımız konuştu dediyse konuşmuştur; aksine mümkünü olamaz. Eğer ben Sarı Hocaysam, o kurdun sesini duymamış bile olsam, derim ki kurdun sesi senin ki gibiydi… Oğlum Alparslan, o kurt da herhalde senin gibi konuşmuştu…”



…

Fazla değil, daha bir ay önce, 14 yaşımda ki bir ülküdaşıma bende aynı kitabı hediye etmiştim ve hani adettendir ya, hediye edilen kitabın ön sayfasına bir-iki cümle yazılması… Ben de bana söyleneni yazdım ön sayfaya…

“Al bakalım. Sarı Hoca sana ne söyleyecek?”

Ne garip şey şu dünya… Sarı Hocanın ardından birkaç kelam etmek varmış kaderde… Zor, çok zor… Acaba bundan sonra duyar mı bizi Sarı Hoca?…



…

Alparslan çadırın kapısından çıkarken içinden geniş, derin, bütün göğüs boşluğundan kopup gelen bir besmele çekti. Yine içinden, “Sen de duydun mu Sarı Hocam” diye sordu. “Duymadıysan… Bismillahirrahmanirrahim… ”



Gökyüzüne baktı… Ay tepsi genişliğinde sarı beyaz, Ahlât'tan Süphan Dağı'nı yalıyordu… “Hadi bakalım beylerim, vakit geldi sayılır!...”



…



Evet, Sarı Hocam… Duymadıysan bir kez daha…

Bismillahirrahmanirrahim…

Ardında bedenlerine ruh üflediğin, onlarca Sav-Tekin'in ve Yakutlun… Yüzlerce Afşin'in ve Atsız'ın… Binlerce Buldac'ın ve Yağmur'un…

Ve milyonlarca Alparslan'ın…

Duydun mu Sarı Hoca? … Duydun mu?...

…

Ruhuna Fatihalarla…

Bismillahirrahmanirrahim…

[kaara]

NE DE GÜZEL YAZMIŞSIN. NE GÜZEL ANLATMIŞSIN.ELİNE YÜREĞİNE GÖNLÜNE SAĞLIK.

[murat_evlice]

Arkadaşlar SEPETÇİOĞLU hoca bir dönem tarihini unutmuş bizlere tarihini hatırlattı.ve günümüzdede binlerce insan onun yazdıkları ile tarihi sevmekte.Tarihini bilmeyen bir millet geleceğini yönetemez bunu biliyoruz.Bize yapmış olduğu bu tarih yatırımından ötürü bu davanın SARI HOCA sı sayın SEPETÇİOĞLU na binlerce kez teşekkür ediyor ardından dualar ediyoruz.
Pazartesi günü SARI HOCA nın cenaze töreninde idim ve haykırmamak için kendimi zor tuttum.Çünkü bu gidiş o na yakışmadı.Sessiz sedasız olmamalıydı.O bize tarihi hatırlatırken,öğrencileri o nu yalnız bırakmamalı idi.Bu seferde yaptık.Yine unuttuk SARI HOCA yı.Bir dava adamımızı,bir değerimizi daha sessiz sedasız verdik toprağa.
Anlamıyorum sanki birileri geldi ve bu milletin sinirlerini aldı ve gitti.Giden SEPETÇİOĞLU değildi,toprağa giren ülkücü hareketin vefası idi.Ne zaman sahip çıkacağız değerlerimize ve nezaman onları yaşayacak ve yaşatacağız.Arkadaşlar artık titreyip kendimize dönmemiz ve henüz ölmemiş dava adamlarımıza,değerli büyüklerimize sahip çıkmalıyız.Yoksa bu davayı ayakta tutmak için mucizeler bekleyeceğiz.Tarihi ile övünen bizler bize tarihi öğretenlere,dava bilinciyle övünen bizler bize bu davayı aşılayanlar,ahlakı ile övünen bizler bize bu ahlakı öğretenlere vefa borcumuzu ödemeliyiz.Saygılarımla.